Dagrapport #87

We

Zijn weer onderweg. Die pukkel in de zuidelijke oceaan heeft me gebroken. We zijn die vermaledijde Jakobsladder opgeklommen een eind gewandeld en weer die ladder af en ik heb nog steeds spierpijn. Maar nu lopen weer wachtjes. 6 uur op 6 uur af. Heerlijke regelmaat. Tijd voor herstel. Meestal moeten we weer even wennen aan het slingeren maar dat is deze keer niet zo. Aan de mooring van St H is het ook onrustig. Veel deining en wind. Je ligt daar geen seconde stil. Het heeft voor en nadelen. Natuurlijk.
Het eiland heeft een sterk dorps karakter, iedereen kent iedereen. Dus staat men je echt aan te kijken zo van ; die ken ik niet. Heel veel toeristen komen hier ook niet vanwege de hoge kosten. Vooral hierheen vliegen is duur maar de kosten van levensonderhoud zijn ook pittig. Ze verbouwen hier maar een paar dingen zelf. Bananen, aardappelen, wat groenten. Geen melkproducten. Hebben ze wel geprobeerd maar is niet te doen vanwege te weinig inwoners. Invoeren is goedkoper.  Als toerist kun je hier mooi duiken (walvishaaien en dolfijnen), wandelen en een paar bezienswaardigheden zien. Napoleon, Jonathan, de ruige natuur en niet te vergeten het museum en de Jacobsladder. Voor de wandelaar zijn er ook nog een aantal wandelroutes. Maar dat was het dan. Wij hadden er nog een bruiloft dat was cool. In the Castle in de Governor’s room hebben we de huwelijkse formaliteiten bijgewoond. In die kamer zijn ook nog enkele leden van de Engelse koninklijke familie geweest. Is toch grappig. Hier hing ook het nieuwe statieportret van Koning Charles en zijn Camilla Parker Bowles.

Ik herinner me nog een onsmakelijk telefoongesprek tussen die twee. Sommige dingen hoor je liever niet.
De twee mans band tijdens de bruiloft was prima! Hebben vele liedjes mee kunnen zingen. Ik weet niet of ze dat echt leuk vonden.
Vele aardige mensen ontmoet. Al met al een doorslaand succes.

Groet Mark en Ton.