Dagrapport #84

We

Gaan niet weg morgen. Deze gestolde lava pukkel in de zuid Atlantische Oceaan heeft ons een verrassing bezorgt. We moeten nog even een paar dagen blijven. We zijn namelijk uitgenodigd op een bruiloft. Ha! Of we getuigen willen zijn op een huwelijk. We zijn kennelijk wel heel erg in de smaak gevallen alhier. Natuurlijk. We zijn de aardigste gasten op aarde. Ha!
Tara en Steve gaan trouwen. Zij zijn tezamen met ons -per zeilboot- aangekomen op St H. Zij vanuit Namibië wij vanuit Zuid Afrika. We hebben elkaar maandagmorgen ontmoet op weg naar immigration en customs. En hebben steeds contact gehouden. Met een biertje erbij. Hij een Amerikaan uit Seattle, zij een Filipijnse met on-Filipijnse trekken. Leuk stel, erg onderhoudend. En hij heeft haar gisteren ten huwelijk gevraagd. En ja gezegd. Hoe romantisch. En vandaag vroegen ze ons om bij hun huwelijk op dit eiland aanwezig te zijn en om tevens te getuigen. Dat betekent wel dat we weer kogel hard moeten varen om deze verloren dagen weer in te halen maar wie kan zoiets weigeren?  Een uitgesproken grote eer. Vandaar.

Vandaag hebben we ons tevens enorm uitgesloofd op een ander vlak. De diesel- en drinkwater tank zitten vol, we hebben boodschappen gedaan, de was laten doen en we hebben één van de zeven wonderen van St H. beklommen, de Jacobs ladder van 699 treden. Dat was een hijgpartij van heb ik jou daar. Maar het is gelukt. Daarna zijn we nog verder de bergen ingetrokken om naar Jonathan te gaan. Het oudste landdier op aarde. Een tortus. Schildpad. Per zeilboot aangekomen in ongeveer 1880 en toen 50 jaar oud. Die bij de woning van de Governor in de tuin verblijft samen met nog drie andere schildpadden. Echt grote schildpadden. Daarna hebben we nog een oud fort (Fort Knoll) bekeken op een hoog punt en zijn langzaam afgedaald naar Jamestown om uiteindelijk de 699 treden weer naar beneden te nemen.  Het is fantastisch om het eiland te bekijken. Het is erg groen en er zijn vele griezelige ravijnen en smalle weggetjes waarlangs gereden wordt. Wat wel opvalt is dat bijna alle huizen een uitzicht hebben over de oceaan. Gelukkig doen die Engelsen niet aan huisnamen. Ocean view zou -denk ik- het meest verkocht worden. Wel bijzonder die enorme oceaan om je heen. En wat doen al die mensen (5000) hier dan ?
Onderweg hebben we nog Andy’s place bezocht waar we iets gedronken hebben en de uitbater een broodje met een lokaal tomaten gerecht maakte dat echt heerlijk was. En eenmaal weer helemaal beneden in Jamestown zijn we dus uitgenodigd. Geweldig, allemaal hugs and kisses natuurlijk.

Ook voor jullie!

Grt Mark en Ton.