Dagrapport #37

Beste lezers,

Von Ostes nichts bisonderes..

Vandaag heb ik me bezig gehouden met de vraag wat er nou zo geweldig is aan een reis maken per boot over de wereldzeeën die maanden duurt.
Bijna iedereen vindt het idee prachtig zo een bucket list punt. ‘Wat spannend, wat een groot avontuur’. Dat is het zeker.
Maar waar ligt nu het ultieme YES gevoel? Welke behoefte wordt hier bevredigd? Waarom moet ik dit doen?
Dat is vast een vraag geweest die tenminste één van de vele ontdekkingsreizigers of avonturiers moet hebben gehad voordat hij/zij opgaf, doorging of de laatste adem uitblies. Vrees niet, ik ga door.
Het is natuurlijk voor iedereen anders. Voor de één is het eeuwige roem. Dat zou het voor mij misschien ook kunnen zijn maar het aantal lezers dat we noteren lijkt daar geen aanleiding toe te geven. Voor een ander is het vergaring van fortuin. Uitgesloten. We zitten niet op youtube. Daar ben je dan opeens weer bezig met iets dat erg veel op werken lijkt. Dat lijkt me toch echt niet de bedoeling. En bovendien moet je je belevenissen altijd pimpen om er niet een draak van een filmpje van te maken. En ik heb niet zo een goed speedo zwembroekjes figuur. Voor weer iemand anders is het gewoon genieten van het tegenkomen van het onbekende.
Zoiets zat er voor mij natuurlijk ook achter want ik wilde die grote tocht over een oceaan gewoon een keer doen. Hoe is dat? Een maand van iedereen verlaten varen op een immens water. Ik hoopte ook op het kunnen zien van de natuur op en in het water. Dat laatste is goed gelukt op de oostkust en noordkust van Australië. Schitterend daar. Je kan er alleen niet zwemmen. En inmiddels weet ik ook hoe het is om zo lang onderweg te zijn over een enorme plas water. Leuk, spannend, saai, vervelend, lastig, makkelijk, etc.
Ik ben er alleen nog niet uit of dat ook heilzaam is, op wat voor manier dan ook. Als in dat je er een ander perspectief van krijgt of je anders gaat voelen. Ik als technische pragmaticus heb daar niet zo veel mee. Ik zit me meer te ergeren aan het feit dat ik de problemen die ik aan boord heb niet op kan lossen omdat het nog zo een eind varen is. En eenmaal aangekomen moet je weer erg opletten dat je niet teveel tijd verdoet en geld verliest want je moet je droom nog leven, die boot moet naar huis.
Uiteindelijk is de truc of je tevreden kunt zijn. In het hier en nu met wat je doet en wat je kan.
Maar daar hoef je niet per sé zo een enorme reis voor te ondernemen. Dat kan je bij wijze van spreken prima oefenen onder een parasol ergens op een terras. Ik zou denken in La Reunion. Tot straks!
Wat zullen we beiden blij zijn als dat is gelukt en we zin hebben in de volgende reis langs de Zuid Afrikaanse kust! Leuk, land in zicht!

Ton en Mark