Best zoutvaatjes,
De Hwtk ligt lekker te slapen, het is zondag. Gisteren is alles al kapot gegaan wat vandaag ook had gekund dat hebben jullie al kunnen lezen. Na het sluiten van het blog schoot de genua spontaan uit zijn schoten en hebben we nog een half uur gehengeld voordat we het oog onder controle hadden en de schoten aangehaakt waarna we nog 360 graden maakte (horizontaal gelukkig) omdat de schoten van de kotterfok nog klem zaten om de mast. Het laatste als afsluiter in het donker.
Kortom de Hwtk heeft even rust nadat hij zijn wasje gedaan had dat nu heerlijk in de zoute spetters hangt te drogen.
Vandaag een mooie zonnige dag. De wind trekt net even aan naar 5 wat het bewegen bemoeilijkt maar het in bed liggen vergemakkelijkt. We zijn door de 2000 mijl gebroken en hebben as I write 2995 mijl te gaan. Vanochtend ons eens de vraag gesteld wat er nou zo mooi is aan deze lange tocht. Het bleef even stil….
Maar al snel komen de overpeinzingen, De enorme enorme leegte om je heen. De gedachtentrein die uur na uur door je hoofd kan gaan zonder verstoord te worden door dagelijkse beslommeringen, herinneringen die op poppen als golven en weer opgeborgen worden. Het enorme “ mañana” gevoel dat je hier hebt. De dansende meeuwtjes en eindeloos zwevende fregatvogels, de sternen die je ‘s ochtends begroeten. Een spuitende walvis, de kapriolen van de vliegende visjes die je op vrolijken als je even te lang naar de mijlenteller kijkt. Het eindeloos staren en natuurlijk het vooruitzicht dat er een einde aan komt met een verrukkelijke Pastis op een terras aan de haven….over een dag of 19. En vergeten is dan de pijn van de blauwe plekken, het zout dat overal zit, je bed dat wel eens naar buiten mag, de misselijkheid als je toch wat te lang binnen bent geweest, het zweet en de zoute golven in je nek en de rantsoenen melk en water…….
Nou ja kortom wij mogen hier een keer geweest zijn en het is eigenlijk niet te beschrijven.
Groetjes, Mark en Ton
