Dagrapport #92

Het nomadenleven,

We zijn ze tegengekomen en we hebben al over ze verteld. Karin en Haydn in hun Westerly bij Darwin, Een stel in een minibootje op Reunion, Kobus en Thearatia op hun Poolse schip in Port Elizabeth, Eric en Dina in Cape town en Steve en Tamara op hun Spaanse boot. Pas getrouwd op St. Helena. Ik heb nog steeds bubbels in mijn hoofd. En daarbij moet ik altijd aan het liedje Killer Queen denken. Dure Champagne. Ofwel, de nomaden van de zee.
Ik heb er een tijdje over na zitten denken. Daar heb ik tenslotte ook wel wat tijd voor. Alhoewel de gedachten de neiging hebben om de vortex vorm aan te nemen en je moederziel alleen in het oog achter te laten. Een eenzame plek.
Nadenkend over de vraag wat deze mensen doet besluiten om alles wat ‘thuis’ is te verkopen en met een boot de wereld te omzeilen? Of een poging daartoe te doen. Mark en ikzelf zijn nu goed bezig om de halve wereld rond te zeilen en ik vind het een hele grote plas water. Die van liefelijk plots in een monster kan veranderen waar je echt bang van kan worden. Moederziel alleen met de elementen. En dan je boot die, dat heb ik inmiddels ook begrepen van alle nomaden, steeds en op het ongunstigste moment je in de steek kan laten. En dan moet je verdomde handig zijn, genoeg reserve onderdelen aan boord hebben en de tijd en het geduld hebben om het even op te lossen voordat je in nóg grotere problemen komt. Zodat je de laatste reddingmiddelen niet hoeft aan te spreken. Of andere mensen om hulp moet vragen. Altijd lastig.
En dan het budget. Ik had van een van deze zeilers begrepen dat ze gestart waren met een eigen boot, 30000 munten en een klein inkomen van 700 per maand (die later wegviel). En als ik 1 en 1 goed bij elkaar heb opgeteld dan heb ik van de meesten begrepen dat er eerst weer gewerkt moest worden voordat er iets gerepareerd kon worden of onderhoud gepleegd. Met ander woorden; tiny house, tiny income, even geen volgende haven. Een onzeker bestaan. Hosselen.
Ze konden allemaal wel goed vissen en barbecuen. Dat wel.
Ik weet het antwoord natuurlijk wel op deze vraag. Mensen! Het leukste van een mens op deze wereld zijn. Andere mensen ontmoeten.
Vrijwel overal waar je komt zijn er leuke, hulpvaardige en gelijkgestemde geïnteresseerde mensen met een boot of anderzins nautisch geëngageerd. ! Of plannen. (Nog ff het huis verkopen). En het is allemaal ontzettend leuk. Even op elkaars boot kijken. Iedereen is complimenteus. Samen een biertje doen. Samen eten. Elkaar de verhalen vertellen en ervaringen uitwisselen. Iedereen is Kapitein Caleb. (Geloof ik dat hij heet). Het is prachtig. Waar gaat de reis heen? Wat hebben jullie gevangen? En natuurlijk vielen wij daar een beetje door de mand want we hebben maar 1 vis gevangen en daarna geen moord meer willen plegen. Het was gelukkig wel een vis van formaat en goede smaak. Dus we mochten toch nog blijven. Fantastisch. Mensen.
En natuurlijk doet een oud Urker gezegde hier ook opgeld; visite en vis blijft drie dagen fris. En dan ben je zo weer op je eigenste bootje met je eigenste bedoening klaar om verder te trekken. Op weg naar andere mensen.

Mensen en Moby Dick.

Groeten van Mark en Ton. Eindelijk het hoofd klaar na al die Moët et Chandon.

PS

Ik mag geen Grt meer typen van mijn vrouw. ‘Dat kan écht niet!’ De redactrice. Ze haalt mijn spelfouten er uit zodat ik veel slimmer lijk dan ik eigenlijk ben. Wat een lieverd!
En ook nog een woord van dank aan mijn zoon die al deze mailtjes ontvangt en subiet aan mijn vrouw doorstuurt zodat zij ze -na het redigeren- op de site kan plaatsen.
(Ook gemaakt door mijn zoon in innige samenwerking met zijn vader).

 

PS2 van de redactrice

Valt wel mee met die fouten, en gezien de enorme blog-productie doe ik alleen het hoognodige.

Heb namelijk ook een functie elders..