Sommige dingen blijven je lang bij en andere dingen blijven je eeuwig en met terugkomende rillingen bij.
Een voor de eeuwigheid is de ontmoeting met een zoutwater krokodil.
We varen inmiddels twee weken door het gebied van de crock. Een gebied dat in de waarschuwingsfolders aangegeven wordt als “ crock country” met de slogan “ be crockwise!”
Het Great Barrier Reef stikt van de gevaarlijke bewoners waaronder haaien, pijlstaartrog, ziek makende kwallen en dodelijke waterslangetjes. Er zijn dus meer folders en waarschijnlijk daarom zie je ook niemand zomaar even zwemmen bij die schitterende standjes. De zoutwaterkrokodil is veruit de naarste waarbij onze Nederlandse wolf vergeleken een schoothondje is. Het dier heeft zich sinds de prehistory gespecialiseerd in het uitdraaien van lichaamsdelen om daarna rustig de prooi te kunnen verorberen. Een simpel maar heel effectief trucje. Crock hapt in je arm of been en draait vervolgens snel enkele rondjes om zijn of haar as om daarmee het lichaamsdeel af te nemen. Prooi kan geen kant meer op en ontsnappen is vrijwel onmogelijk.
Nou schep ik er genoegen in om in elke zee die ik tegenkom een duikje te nemen. Opgegroeid aan de kust wil ik altijd het zoute water even voelen. En zeg nou zelf hoe vaak zwem je bij Australië in de Pacific.
Als we op een ochtend een ankeroefening willen doen bij een van de laatste eilandjes van de Sunday Islands dacht ik mijn kans schoon te zien om even het zoute water van de deze oceaan te voelen en meteen een strand wandelingetje te maken. We vallen stil op de plek waar we willen liggen en ik laat het anker zaken als op dat moment een grote groene kop wegdraait en buik aan de oppervlakte verschijnt. Als wil deze crock zeggen “kom maar hier is nog een gaatje!” Soepel verdwijnt de krokodil onder de oppervlakte van het beetje troebele water. Verstijfd blijf ik staan en kan alleen maar denken “ het wordt vandaag niet zwemmen”. Gelukkig heeft crock me gewaarschuwd. Ik denk dat hij mijn benen zag en dacht “ die moet eerst nog maar wat opvetten”. Later zie ik de neus een eindje verderop nog rustig boven water dobberen. Volgende zwemhalte is een wit strandje met palmbomen in de Indische Oceaan waar ik toch eerst de folder maar goed lees alvorens in het water te plonzen.
Mark
