Dagrapport #86

Beste fellow travelers,

Zo mogen we jullie zolangzamerhand wel noemen! Al ruim vier maanden reilen en zeilen jullie met ons mee. Zien ons worstelen door de rode gebieden, vragen waarom we als dronken loodsen slingerend over de oceaan zeilen en heten ons welkom in de haven waar we net binnenlopen. Het geeft ons een warm gevoel. En dat hebben we nodig want ook vandaag, hoewel de dag strakblauw begon, was het jassen aan en mutsen op. De lente wil nog niet beginnen. Vanochtend vroeg op pad om de bruidscake te regelen, boodschappen te doen, T-shirts te laten bedrukken en nog wat lokale spiritualiën in te slaan. Inmiddels kennen we de meeste winkeliers van Jamestown en daaraan voegde vandaag de Arts and Crafts winkel toe. Een heerlijke ‘Engelse’ winkel met kunstuitingen van de lokale kunstenaarsgroep waar een pittige dame vertelde over de 3 landen en culturen waarvan er genen in haar huisde en dat ze zich 25 voelde met 54 jaar ervaring. De 5000 zielen  op dit eiland zijn een mengelmoes van Europese, Zuidamerikaanse en Afrikaanse culturen. Met de overheid heeft men niet veel op getuige een oude dame die zich liet ontvallen “ the brains are in the castle but the wisdom is in the street”.  Bij de koffie in Ann’s cafe schoven Tara en Steve aan die konden vertellen dat behalve de bruiloft nu ook hun volgende job (een schip brengen van Turkije naar Tanzania)  geregeld was. De toekomst lacht ze tegemoet! In de middag konden we nog een keer met ze mee om het eiland voor de tweede keer te verkennen. Bestemming Sandy Bay. Het ligt in het zuidoosten van St Helena en door de winden uit het zuidoosten is er een desolaat erosie landschap ontstaan dat midden houdt tussen het Tibetaanse hoogland en de maan. Het is een baai waar een woeste zee aankomt met een zwart strand omgeven door kaal rode en zwarte niet begroeide heuvels. De wind is er altijd hard waardoor er eigenlijk niets wil groeien hoewel hier en daar een klein vetplantje het toch maar blijkbaar kansloos probeert. Ook hier weer een oud fort met de nodige kanonnen. Met moet erg bang zijn geweest dat Napoleon weer uit zijn ballingschap bevrijd zou worden, iets waar hij zelf zeer naar verlangde. Het leek Dustin onze gids een droom om van Sandy Bay een schitterend pretpark van te maken met achtbanen en zwembaden. Nog steeds verbaasd over de schoonheid van het landschap waren we niet direct enthousiast maar begrepen de onderliggende boodschap. Er is hier niets te doen voor de opgroeiende jeugd. Er is één strand waar je kan zwemmen, de bar waar je ook wat kan dansen is alleen vrijdagavond en zaterdagavond open en dan tot 1.15 uur. Het fort waar vroeger vette parties georganiseerd werden is gesloten wegens instortingsgevaar. Zondag slaapt het eiland en de eerste echte stad is 900 pond sterling vliegen, enkele reis. Als je dan ten einde raad een keer kattenkwaad uit wilt halen weet de volgende dag het hele eiland dat jij dat was met alle gevolgen van dien. Overigens zit de gevangenis hier met 15 plekken vol op het moment zodat uitbereiding noodzakelijk is het bouwmateriaal is net met enige vertraging aangekomen. Belangrijkste misdaad, rijden onder invloed want daar zijn de Saints heel streng op. En terecht.
We middelde Dustins plan dat de ene vallei een pretpark kon worden en de andere vallei in takt zou blijven voor de natuurliefhebbers waarvoor het eiland een paradijs is. Daarna verlieten we deze fantastische plek om hotsend, botsend, toeterend over smalle wegen met de typisch Engelse graswallen langs de kant terug te rijden naar Jamestown. Heerlijk eiland. Wat ons betreft niets meer aan doen. Maar ja..

Groeten,
Ton en Mark