Beste trouwe lezers,
Vandaag gaan we nog steeds voor het lappie door de golf van de timmer mannen. Golf of Carpentaria. De zee is hier echter een venijnige. Korte kruiszeetjes die het schip beurtelings opwerpen en were neergooien en doen slingeren als een pendulum op corticosteroïden. Zeer onaangenaam. Slaand zeil de hele tijd je begrijpt het lijkt hier op de Noordzee. Diepte ongeveer 50 m. Verschrikkelijk.
Een ongeluk kan zomaar gebeuren. Je moet echt opletten. Dus besloten wij om het hengeltje er maar weer eens uit te gooien.
Een acrobaat zoekt ten slotte ook altijd nog die extra uitdaging. Na een uur of twee gaat dat ding ratelen. Trrrrrrrrrrr. Een vis! En dan denk je weer aan het moment dat je alle spullen kocht met de vraag of het ooit zou gaan werken. Succes!
Tegen de tijd dat we de molen hadden afgeremd lag er al een paar honderd meter lijn in het water. En het binnenhalen ervan duurde zeker een halfuur op een zeer bewegelijk schip met een vaartje van 6 knopen die we hadden af weten te remmen naar 4 knopen. Toen we hem konden zien, het loeder, zei Mark; een zwaardvis!
Een droom voor elke beginnende visser. Toen de leugenachtige vis met zijn grote neus dichtbij genoeg was hebben we een haak in hem geslagen hetgeen een doodstrijd van zeker 10 minuten heeft opgeleverd. Spartelend met zijn lijf en proberend een laatste klap uit te delen hebben wij het beest weten te temmen en in het gangboord gelegd.
Ter ontleding. Ook een beginner. Maar we waren eigenlijk ook nog wel enigszins onder de indruk van het beest van pakweg 50 kilo die we het leven hadden ontnomen. Om verse vis te kunnen eten. Niet iedereen is een killer. Uiteindelijk hebben ongeveer de helft van het beest tot hapklare brokken verwerkt en in de vriezer gelegd. Dan kunnen we elke dag zwaardvis eten. Tot het onze korte waarheidachtige korte neus uitkomt.
