Dagrapport #74

Hoi Allemaal,

Vandaag ‘de bunk’. Niet afgeleid van bunker of bunkeren maar engels voor ‘de kooi’ onze slaapplek op het schip.
De kooi dus. We hebben drie slaapplekken aan boord. Twee kooien en een tweepersoonsbed. De kooien stuurboord en bakboord in het achterschip en het tweepersoons bed in de ‘master bedroom’ voor in het schip. In de master bedroom ook nog een leuk bankje dat nu dienst doet voor opslag van onze 6 x 20 liter drinkwatertanks. De erbij behorende badkamer doet dienst als blik en droogvoer opslag en voor mijn natte zoute zeilkleding.
Het twee persoons bed is echter een ‘no go area’ tijdens het varen. Eén van de bemanningsleden had de onfortuinlijke keuze gemaakt om dat tot zijn bed te verkiezen niet wetende dat een bed voorin een schip het midden houdt tussen een vliegend tapijt en een betonnen vloer. Zweef je het ene moment gewichtloos in de lucht een seconde later worden er meer g-krachten op je los gelaten dan je dacht aan te kunnen en wordt op je matras gesmakt. De vraag is dan alleen waar en of dat nog wel het bed is of de vloer ernaast. Ik heb dat zelf eens mogen ervaren op een reis terug van Engeland met onze kleine 8,50 meter Albin Vega. Micha lag lekker op de bank te tukken en ik dook na mijn wacht in het vooronder waar ik met benen en armen wijd stuiterend over het bed geprobeerd heb een paar uur te slapen. Ik was blij dat er op de Kalosini voor mij een heerlijke kooi was aan de stuurboord zijde. De kooi dus. Het is geen groot bed, wel 2 meter maar niet zo breed en loopt een beetje smal toe met de vorm van het schip mee. Halverwege ontstaat een soort tunnel zodat mijn benen in het toiletkastje liggen, waar ik door de mooie betimmering niets van merk. Je kooi is een belangrijke plek. Je kan lekker weggedoken in je slaapzak denken ‘zo nu mag hij weer even’ , het is er droog en dat moet je ook zo houden, het voelt als je veilige plek als je van een lastige wacht komt. Je hebt er een leeslamp én niet onbelangrijk het ‘slingerzeil’. Het slingerzeil behoed je ervoor dat je terwijl je slaapt door een beweging van het schip, juist ja, uit je bed geslingerd word. Het zeil knoop je omhoog als je in bed gekropen bent. Toch is het handig om nog wat voorzorgsmaatregelen te treffen voor onstuimige nachten. Aan de gangkant hoog je het matras op door er wat kussens onder te stoppen. Hierdoor heb een goot waar je in ligt aan de ene kant de betimmerde huid van het schip en aan de andere kant je verhoogde matras. Dit garandeert dat je rustig in slaap kan vallen en je niet hoeft te verzetten tegen het bewegen van het schip. Het bemoeilijkt echter wel het instappen voor de wat strammere 60 en bijna 60 jarigen. Ton gaat met een soort duik vanaf het trappetje over de opstaande kussens en ik laat me voorzichtig over de verhoogde rand zakken hangend aan een grip-plank boven mijn kooi. Heel belangrijk ER MAG GEEN ZOUT IN DE KOOI KOMEN. Overal mag het zout worden maar NIET in je bed. Dan wordt je bed klam/vochtig en plakkerig en moet je het elke avond eerst ‘droogstoken”, iets wat ik niet wist maar wat me tijdens het eerste stukje van de reis snel duidelijk werd. Ton zijn kooi ligt onder de trap naar de kuip…..
Toen we na de eerst paar honderd mijlen met hoge golven van Sidney naar Gold Coast gevaren waren was het schip behoorlijk zout en onze kleding ook. In de haven hadden we goed schoon schip gemaakt en met een heerlijk zonnetje en schone kleren aan vertrokken we richting zee. In zee lag voor de uitgang van de haven een ‘drempel’ waar voor gewaarschuwd werd. Zo’n drempel stuwt het water uit het diepere deel van de zee op tot een metershoge golf waar je voor op moet passen.
Met de stuurman uit het vooronder achter het roer en het gas erop gingen we richting de drempel waar zich net een enorme golf ontwikkelde. Twee opties, gas minderen en de golf rustig beklimmen of even stoppen en wachten tot de golf voorbij is en dan over de drempel gaan. De stuurman koos voor de derde namelijk met stevig gas erop de aanval openen. De punt van het schip boorde zich in de golf waarna 1 de World Press foto van het jaar gemaakt werd(de  GoPro van Ton stond aan) en 2 er een enorme vloedgolf over het dek spoelde die ons druipend van het water achterliet in de kuip. Dat waren de schone kleren. Toen het water gorgelend door de spuigaten was verdwenen ging Ton bij zijn kooi kijken waarna er een vocabulaire door het schip loeide die we in zijn blogs nog niet zijn tegenkomen. Wát een woordenschat! Een sloot zeewater had zijn kooi besproeid en in ongezoute bewoordingen werd uitgelegd dat hij voorlopig in een klam koud bed de nacht moest beginnen en dat dat héél vervelend was. De foto is echt schitterend geworden.
De bunk dus, houdt het droog, warm en niet zout!

Groeten,
Mark en Ton