Dagrapport #51

Goedenavond lezers van grote avonturen,

Het was wel leuk aankomen in Le Port. Op de kade stonden onze vele fans die onze namen scandeerden en spandoeken droegen. ‘Welkom in La Reunion’, ‘Wat een reis!’ En 1 spandoek was hilarisch; ‘lekker gestuurd?’. Na de bloemen, de mooie Franse meisjes en de interviews zijn we achtergelaten met de troep en zijn we na een grondige schoonmaak, de Maitre de la Port ging het niet doen, een biertje gaan halen bij de Boucanier. De thuishaven voor elke piraat. Mijn lever was het er niet mee eens.

Inmiddels zeilen we weer. Het voelt een beetje alledaags. Bij het verlaten van La Reunion waar we geen weerzien hebben gehad ging het eerst ongelofelijk tam met de wind en daarna weer dik aan. Van vol zeil naar maximale rif en een kotterfok. En wind tegen stroom. Maar wel een redelijk gunstige koers. Niet alles hoeft per sé tegen te zitten. Parting is such sweet sorrow want eigenlijk wilde ik helemaal nog niet weg. Ik had graag nog een paar dagen echt van het eiland willen genieten zonder die enorme boodschappenlijst en klussenlijst. Maar ja. Dan moet je met het vliegtuig komen.
Overigens wel heel leuk dat je de boer op moet om de juiste mensen te vinden om je te helpen (tegen vergoeding). Mijn dank gaat zeker uit naar Ian met zijn gouden handjes van Waterland in Le Port en naar EURL Lourme in de vissershaven die alles met metaal kunnen. Ook Pascal van de plaatselijke watersportwinkel vond het vreselijk dat we vertrokken. Hij had een voorliefde voor het schrijven van facturen. Altijd leuk hoe je langzaam integreert in de sociale omgeving en een hele groep mensen begint te kennen zomaar ergens op een eiland.
Inmiddels heb ik al meer liggen pitten dan iets anders. Kennelijk toch behoorlijk vermoeiend dat landleven. Nu zitten we op de Indische Oceaan vlak na zonsondergang -PRACHTIG!- met een 10 knopen windje uit het zuid-oosten naar een behoorlijk vlak zeetje te kijken en verwachten we een rustige nacht. Met een schitterende maan erbij. De tweede dag op zee. Je trekt het aan als een oude jas. De routine is er weer. Net een pasta gekookt -de eerste warme maaltijd- en de afwas gedaan. Gisteren zaten we nog aan het stokbrood. Mijn lever geniet van de rust en de regelmaat. Er is nog niets stuk gegaan. Nee ik ga niet op het hout kloppen, dat helpt toch niet. Straks verander ik nog in een Nadal (de tennisser) die een hele riedel aan bewegingen heeft voordat hij een bal slaat. Slaat toch nergens op? Alhoewel hij er wel een gefortuneerd man mee geworden is. Met tennis waarschijnlijk, niet met dat gefriemel. Ik ben overigens aan ons bezoek aan de Fransen behoorlijk gedefortuneerd geraakt. Maar vooralsnog lijkt het zich terug te betalen. Alles werkt beter dan het deed.

Verder met het grote avontuur.