Dagrapport #26

Beste Mensen met zoute handen,

Zout, zout, zout.

Tja, als je op een boot zit in het midden van de oceaan dan wil je een aantal dingen. De essentiële dingen zijn, drijven, sturen, mechanische voortstuwing en windvoortstuwing, water om te drinken en eten om te eten. Slapen is ook belangrijk maar als je maar moe genoeg bent dan doe je dat wel.
En nu hebben we een probleem (gehad) met iets essentieels. Het sturen.
We hebben een stuurwiel op een stuurkolom die via een aantal overbrengingen (tandwielkasten en koppelstangen) het roer bewegen.
We hebben ook een automatische stuurinrichting die middels een pomp en stuurcilinder het roer bewegen.
We hebben een losstaande windvane stuurinrichting achterop de spiegel.
En we hebben een noodstuurinrichting die rechtstreeks op de roerkoning gemonteerd wordt.
Mogelijkheden genoeg om te sturen.
We hebben al veel gedoe gehad met de stuurkolom stuur inrichting. De stuurkolom zelf stond steeds los, die hebben we na een aantal keren er aan gesleuteld te hebben weer vast gekregen door de verrotte hout basis waar hij op bleek te staan te vervangen door stalen afstandbussen.
Maar als we overgingen naar automatisch sturen bleef er een knik in zitten die het automatisch sturen hinderde. Automatisch sturen hebben we dus vermeden om verdere problemen te voorkomen. Dan ga je over op het fixeren van het roer op een manier om de windvane in de gelegenheid te stellen om het schip op koers te houden en dat lukte prima. Het nadeel is echter dat er dan veel krachten komen te staan op met name de tandwielen van de BG30/MK2 reductie kast van de Lewmar Mamba stuurstand. Plaatjes te zien op internet!   Dat is vooral het geval bij voor-de-windse koersen omdat het schip dan moeilijk te trimmen is en behoorlijk loef gierig wordt. En als de zee dan ook nog ruw is en de wind hard dan maak je behoorlijke gier bewegingen die allemaal opgevangen worden door de reductie kast.
En dan te bedenken dat als je overgaat op automatisch sturen de 24V hydraulische B&G pomp en stuurcilinder het roer rechtstreeks gaat sturen en dan de hele Lewmar stuurinrichting meeneemt. Dan zie je dus de hele tijd het stuurwiel uit zichzelf draaien. Een doorn in mijn oog.
Uiteindelijk bleek de speling in de assen van de reductie kast zo groot dat er een paar tandjes met veel herrie werden overgeslagen en het stuurwiel niet meer in het midden bleek te staan.
Toen hebben we de koppelstang van de reductie kast met de stuurstang op de roerkoning losgekoppeld om verdere schade te voorkomen (onderdeks) en de noodstuur helmstok geïnstalleerd.
De Lewmar stuurinrichting staat dus buiten bedrijf. We sturen nu met de helmstok (oud en vertrouwd) en de windvane. Nog steeds op een voor de windse koers. Godsamme nog aan toe.
Een voordeel is wel dat de automaat nu verlost is van een enorme last en vrolijk en schijnbaar moeiteloos stuurt in vergelijking met voorheen.
Feitelijk vinden we dus dat de hele situatie is verbeterd. De helmstok zit rechtstreeks op de roerkoning gemonteerd. En met touwtjes en katrollen hebben we het sturen goed onder controle.
We willen echter zo snel als mogelijk een extra noodstuur helmstok laten fabriceren van sommige dingen kan je er maar beter twee hebben. Hopelijk kan dat in Reunion.
Dus we varen nog steeds (voor de wind (zucht)) en we hebben de gang er nog steeds redelijk in maar er is werk aan de winkel waar ik op met wachten om te doen en dat vind ik niet fijn..
Vanuit een constructie oogpunt zou ik zeggen dat de kolomstuurinrichting beter met een hydraulisch systeem uitgevoerd kan worden want de krachten op de installatie bij bepaalde weersomstandigheden zijn simpelweg gigantisch met dat enorme ongebalanceerde roer. Dat is natuurlijk alleen van belang als je deep water gaat cruisen met deze boot hetgeen nu het merkwaardige geval is. Je kunt je geen speling op de reductiekast veroorloven. Met hydrauliek kan je nog kiezen voor veiligheidskleppen die de boel ontlasten  en bypass kleppen die de stuurkolom uitschakelen als er op de automatische hydrauliek wordt gestuurd. Veel beter lijkt me. Het is me een raadsel waarom Herr Hiller daar niet voor gekozen heeft. Hij heeft tenslotte ook met deze boot de halve wereld rondgevaren. En daarna waarschijnlijk alleen maar dag tochtjes gezeild. Allemaal overwegingen die volgen op het falen van een onderdeel. Waar we weer een oplossing voor hebben gevonden.
Gelukkig houden we met elkaar de moed er goed in. We slapen nog redelijk en het moreel is goed.

Wat ons brengt bij de Indische Oceaan. We kunnen met een gerust hart stellen dat we nog niemand zijn tegengekomen. Geen vrachtschepen, geen zeilschepen op weg naar Reunion, geen vliegtuigen, UFO’s of ander buitenaards leven. Niets. Waarschijnlijk allemaal weggejaagd door het zoute water en de constante oostenwind.

Grt T en M.