Dagrapport #25

Op een dag,
‘Welke dag is het?’ ‘Het is donderdag maakt het uit?’ ‘Nee eigenlijk niet.”
Ik sta in innige omarming met de stevige paal naast het fornuis te wachten tot het water voor de koffie kookt. We hebben net binnen geluncht. Brood met gebakken ei. Het brood is het beste van mijn broden tot nu toe. Lang genoeg gekneed zodat het goed stevig brood is geworden goed gerezen en lekker bruin.  
Als ik het water op de koffie giet houd ik routinematig de ketel naast het kopje en giet. Met een keurig boogje verdwijnt het water precies op de koffie. Het leven op de golven is gaan wennen. De zee is wat gaan liggen in de loop van de morgen dat is fijn. Na drie ruwe dagen van geslinger en gestamp, slecht slapen en veel lawaai hebben we wat rust. Er is ook niets te klussen!! Alles is heel! De laatste majeure klus hebben we gisterochtend in alle vroegte op een ruwe zee volbracht. Ton zal daar later nog wel eens een blog aan wijden daar is hij beter in dan ik.
Kortom mijmer tijd. We lunchen binnen aan tafel met de borden op het anti slip matje. Tijdens de lunch hebben we het over dat de tijd niet meer belangrijk lijkt. De eerste dagen van deze leg waren we vaak bezig met de afstanden, berekeningen, hoe lang, wanneer, als. Nu kijken we naar de zee en denken . ‘Het is minder harig deze ochtend’ of als grapje ‘hee kijk een golf of was het een passaat?’
Je gaat verhalen maken bij wat je ziet, de vormen van de golven en wolkenvormen met fantasieverhalen van vroeger komen weer boven en je ziet natuurlijk van alles drijven. Jammer veel plastic boven en onder water, alsof ze elkaar vasthouden drijven er een emmer, een plastic zak en een stuk touw. Mijn kinderen en ik ook trouwens geven dingen altijd een ziel. Je wilt ze dan niet alleen achterlaten, dus als er iets in het water valt snel er iets achteraan gooien, een spuugje is al goed. Dan is het samen en niet eenzaam. Het plastic emmertje en het touw blijven bij elkaar en vervolgen hun weg. Een stuk drijfhout glijdt langs. Ergens honderden mijlen terug dreef er plotseling een rood houten gesneden bootje met een klein stokje erop als mast vlak langs het schip. Helemaal alleen op die grote oceaan! Welk verhaal zit er verstopt in dat bootje en welke reis heeft het al achter de rug en waarheen gaat het nog? We staren voor ons uit en denken ‘op een dag verschijnt aan de horizon’.  Primo Levi “is dit een mens”, “Anne Karenina” en “Daar waar de rivier kreeften zingen” gaan door mijn hoofd. Ik heb nog nooit zoveel achter elkaar gelezen en nog een hele stapel te gaan. Ik zet een nieuwe stip op de overzeilkaart met datum en tijd. En zo eten we,slapen we, doen we en genieten we van de dagen die niet meer geteld hoeven worden. Op een dag verschijnt aan de horizon La Reunion.

Grt M en T