Beste zoutwater personen,
Je zou me moeten zien zitten hier in de stikhete salon van de K2. Heb maar medelijden met mij. De boot gaat op en neer, heen en weer, duikelt neer en veert weer op en dat allemaal tegelijkertijd. Ik zit hier te zweten als een otter hetwelk gezegde ik nooit goed heb begrepen want hoe kan je nu zien dat een otter zweet? Hoe dan ook, ik doe het wel.
En dan zit ik hier op een bankje dat mijn rug niet ondersteunt en danst het toetsenbord op en neer hetgeen nogal wat mis typen veroorzaakt. Arme, arme, ik.
En zo lag Mark vanochtend weer eens onder de stuurstand te kijken liggend op de lijnen in de bakskist om te ontdekken waar dat vervaarlijke kraken vandaan komt en of we daar ons zorgen over moeten maken. Het antwoord is nee, het is de ouderdom van een koppelstang die verder geen gebreken vertoont. Ook onze noodstuur inrichting en autopiloot zijn goed in orde dus we maken ons geen enkele zorg. Maar je ligt er wel weer even ongemakkelijk bij. Er zijn betere plekken denkbaar om te gaan liggen. De sofa thuis..
We maken echter goede vaart. Gemiddeld rond de 7 knopen hetgeen de burger moed geeft. Als we dit zo vol kunnen houden gaan we niet klagen.
Waarmee u al het bovenstaande eigenlijk weer kunt vergeten.
We zien weinig dieren momenteel maar plukken wel elke dag tien van de vliegende vissen uit het gangboord. Best wel jammer dat we alleen maar door hier te varen zoveel dode beesten op ons geweten hebben. En jammer voor die vliegende vissen dat hun aan de dood ontsnapping techniek tegen ze werkt. Daar is nog wat Darwinistische magie voor nodig om dat eruit te slijten. Je kunt ze ook eten maar noch thans hebben ze allemaal een één, twee, drie, in godsnaam gekregen.
We koersen dus lekker. Al is het enigszins hobbelig. Niets te klagen. Vanavond eten we pasta! Met zo een beetje de laatste niet geconserveerde groenten.
Grt Mark en Ton
