En de horizon zeilde mee dag na dag. Hoe poëtisch is dat beeld geschetst door Van Straaten en hoe waar. Hij zeilde met een bootje van 9 meter de wereld over in zijn uppie en kwam precies ook over dit stuk water. Hij heeft gelijk de dagen rijgen zich langzaam aaneen met een onveranderde horizon. We zeilen op een grote ronde diepblauwe pannenkoek. Het schip deint rustig op een windje van 3 bft en we varen 5,2 knopen per uur. Er liggen nog 3755 mijlen voor onze boeg tot Reunion. Het is half vier ‘s middags en de HWTK ligt te slapen. Behalve HWTK is hij de aangewezen schipper een ruwe bolster met een zorgzaam blank pitje. Afgelopen nacht om drie uur bij het wisselen van de wacht kom ik Ton knorrig en vloekend tegen in de salon iets over “chinees spul” en “waardeloos” mompelend. Want drie uur ‘s nachts is het natuurlijk precies de tijd om de vuilwatertank te legen en toen bleek de pomp te protesteren.
Nadat het doosje zekeringen had besloten zich met een sprongetje te verspreiden over de grond en de pomp met een nieuwe zekering ook niet werkte werd het klusje naar de ochtend verplaatst. En zo begon onze dag met een stralende Ton en de vraag of we “ eerst de pomp zouden doen of eerst de krakende stuurinrichting?” Maar natuurlijk eerst een lekker bakje muesli met vruchten specialiteit zijn specialiteit (naast de soepcreaties). Tijdens de nacht of de dag ontstaan er altijd kleine en grote klusjes. De pompt bevatte een half toupetje en doet het weer en als de stuurkolom weer onwrikbaar vaststaat blijkt het grootzeil een defect te hebben en als dat opgelost is wordt het warm, heel warm. De zee is nog steeds 27 graden.
De temperatuur 35 graden. We hangen een slaapzak op tegen de zon, we zetten de zeilen voor de dag en dan kan je uren voor je uit staren. Dichter bij land waren er veel vogels, zeeslangen, zeeschilpadden en dolfijnen. Gister zagen we nog een hele grote soort met een dikke stompe kop die langzaam met ons op zwommen. Het aantal vogels neemt nu af en dolfijnen heb ik nog niet gespot. Vandaag is het grootste vermaak de enorme schoolklassen vliegende vissen. Vaak springen ze naast de boot als hele klas uit het water en vliegen dan wel 50 meter over de golven, soms ketsend om daarna weer onder water te verdwijnen. Twee werelden komen daar even samen en daar daar kan je zomaar een uur over zitten dromen. Er zijn er gelukkig nog maar weinig aan dek gekomen. Een paar nachten geleden was ik net op tijd om er eentje weer terug te gooien. Sukkeltje net te hoog gevlogen maar deze keer geluk gehad.
We zijn in afwachting van een windstilte en daarna hopen we eindelijk op de zuidoostelijke tradewind die ons met een mooie snelheid vooruit moet gaan duwen. Niet teveel naar de teller kijken. Nog 3753 mijl nu en de horizon zeilt mee. Ik denk dat ik Anna Karenina er weer bij pak. Nog 300 bladzijden. Misschien komen we gelijk aan.
Mark
