Vergeet ik bijna hoe het er buiten dan uitziet. Sinds gistermiddag zijn we weg van de platte pannenkoek. Weg van meedogenloze zon en de hitte. We zitten weer op de oceaan!
De wind gromt door de verstaging en langs de zeilen. De windvaan maakt een vertrouwd bonkend geluidje om te laten weten dat ie goed staat. De schroefas ronkt. Het water bruist met veel kabaal om de boot. Soms een bonk en dan de plons. De oceaan is blauw en als de zon achter een mooie witte wolk verdwijnt kleurt het blauw even grijs.Het is diepblauw en de golftoppen kleuren soms heel licht als de zon erdoorheen schijnt. Witte kopjes, soms slaan ze een beetje om. Er staat een stevige deining waar we soms over de toppen scheren en soms diep wegzakken in de dalen. Dan klimmen we weer op en draaien op een top richting de wind. Even schudt de mast en en klapt er een zeil en dan maken we weer vaart op weg naar de volgende top. Op de deining staat een ‘rough sea’ de golven springen, duwen, klotsen en springen dat het een lieve lust is. Het stuift zout water maar het is genieten op de oceaan.
Vanochtend bij een steeds zouter wordende ochtendkoffie. ‘Schitterend maar de eerste en de laatste keer’ ‘wat bedoel je’ ‘nou zo een lange oceaan tocht’ ‘ja het is wel pittig maar een oversteekje om iemand te helpen acht dat is wel leuk’ ‘ja okee twee weken kan’ ‘nou drie kan ook’ ‘verder lekker een half dagje zeilen en dan ankertje uit, biertje, wijntje en lekker eten’ ‘zodat je zelf je weer en zee uit kan kiezen’ ‘precies’.
Groeten,
Ton en Mark
