Beste Lezers,
Het is een woestijn. Op zee. De zee. Weinig leven, gloeiende hitte, dorstige omstandigheden. Geen wind. Of weinig. Het zal in de woestijn wel eens waaien maar het iconische beeld van een woestijn is een zakdoek op je hoofd, hitte, zweet, dorst, geen wind en een vrijwel zekere dood. Ik zie het karkas van een rund al liggen.
We varen hier al 500 Mijl op de motor. In die hete omstandigheden. Wat een afstraffing om dan op een zeilboot te zitten. Af en toe met wat hulp van de wind maar veel te weinig. Toch lopen we niet heel erg achter op schema en zo te meten kunnen we het redden met de hoeveelheid brandstof. Misschien krap. Maar toch. De ultieme test. Verder lijkt alles lawaaierig maar uitstekende te functioneren.
Inmiddels mijn zoveelste boek aan het lezen. Om de sleur en verveling te doorbreken. Donna Tart, de verborgen geschiedenis. Wat een boek! Soepel te lezen en vol met literaire Griekse zaken waar ik totaal geen kaas van heb gegeten. Terwijl het een misdaad roman is die over een groepje studenten gaat. Zeer goed geschreven. Af en toe kom ik wel een iets te letterlijke vertaling tegen maar soit. Goed boek.
In de kajuit is de warmte bijna ondragelijk. De kuip is de plek.
Dat zullen niet veel mensen doen. Een boek lezen in de woestijn. Met een zakdoek op je kop, hitte, zweet….
Wellicht gaat de vergelijking gaat enigszins mank.
Pannenkoeken voor de lunch. Thaise volle soep voor het diner.
Af en toe een vliegend visje. En een vrachtschip.
Groeten Mark en Ton.
